Tüm bireysel, ailevi, toplumsal, ulusal ve uluslararası problemlerimizin tek bir nedeni vardır ve bunu anlama için de doğamızı anlamamız gerekmektedir. Doğamız, arzulamaktır ve arzularımızı haz ile doldurarak mutlu olmak isteriz. İnsanın hammaddesi sadece basit bir haz alma isteğinden başka bir şey değildir. Doğamız gereği, mutlu olmak için çabalarken başımıza olur olmaz birçok sıkıntı gelir ve ızdırap çekeriz. İnsan, arzularını tatmin ederek mutluluğunu sürekli canlı tutmaya çalışır. Bizleri işleten yazılım budur. Ancak bu mutluluğu sürekli kılmanın imkânı yoktur. Zira, doğanın çok basit ancak çok kritik bir kanununu gözden kaçırmaktayız:

Acaba hiç düşündünüz mü “ben” dediğimizde aslında gerçekten “ben” olduğunuzu, ya da kendinizden bahsettiğinizi? Benlik duygusu, sahiplenme bize sonradan kazandırılmış bir duygudur, hiç birimiz doğarken “ben” düşüncesi ile doğmayız, ne zaman ki büyürüz, kelimeleri algılamaya başlarız ilk ebeveynlerimiz tarafından bu düşünce aşılanır “senin oyuncağın, senin yatağın, senin ailen, senin eşyan….” İlk başta anlam veremesek de daha sonra bu “benlik” düşüncesi üzerime oturur, ve çevremizde ne kadar nesne, kişi varsa hepsine sahip olma içgüdüsüne gideriz ama aslında olan siz değilsinizdir, size kazandırılmış bir düşüncedir “benlik” duygusu. Peki aslında siz kimsiniz? Biz kimiz?

Tüm doğa ile sosyal sorumluluk anlayışıyla kurulan ilişkilerde, sevgi, merhamet, hoşgörü, yardımseverlik duygularıyla karar alanlar ya da aldıkları kararları bu anlayış üzerine inşa edenler kurdukları empatiyle tüm insanların, barış, huzur ve güvenlik içerisinde yaşadığı bir dünyayı var edebilirler.