Hepimizin bir şekilde yaşadığı ya da yaşayacağı doğal bir acı olduğunu bilmemize rağmen dünyanın en yalnız acısıdır ölüm acısı. En yakınımızın ya da yakınlarımızın kaybı unutulan, geçen, atlatılan bir şey olmayacağını sanırız, oysaki tüm bencilliklerimizden arınıp yokluklarına alışmamız lazım. Kapanmayan boşluklarımız oluşur,o boşlukları kapamaya çalışmak boşluğun varlığından daha çok acı verebilir. Diğer yandan o boşluğu kabullenmek yalnızlığı olduğu gibi, en düz haliyle kabullenmektir. ölüm acısı -kati yokluk- insanın acı kategorisinde varsaydığı "birçok" şeyin aslında en boş olduğunu öğreten acıdır. Geride kalanın yalnızlığı ancak tecrübe edildiğinde anlaşılacak türdendir, anlatılası, üzerine fikir yürütülesi, hele kıyas yapılası bir yanı hiç yoktur, son ‘dur, romantik hele hiç değildir, mübalağaya gerek duymaz. Hayatta gerçek olduğunu bildiğimiz tek bir gerçek varsa o da ölümle gelen gerçekliktir. Ölümün hayatın bir parçası olduğunu ilk başta kabul etmemiz gerekebilir.