Çocukları spora yönlendirmenin ve küçük yaşta spora yapmanın önemini geçmiş yazılarımızda defalarca anlattık. Biz veliler olarak özellikler küçük yaşlarda bunu desteklerken yaş ilerledikçe ve çocuğun sınıfı yükseldikçe üzerindeki ders baskısını arttırıp çocukların spordan soğumasına neden olabiliyoruz. Bir çocuğu spordan soğutmak, bir çocuğu spordan uzaklaştırmaya çalışmak ona yapacağımız en büyük kötülüktür. Sporun kişilik gelişimine etkisi bitmeden devam eder. Küçük yaşta bu etki oldukça fazlayken büyüdükçe, kişilik oturdukça kişilik gelişimine etkisi azalır ama yine de devam eder. Biz çocuğu spordan uzaklaştırarak kişilik gelişimini baltalamış oluruz. Özellikle sınav dönemine gelen çocuklarda bu problem çok oluyor ve aileler istemeden de olsa çocuğu derse yönlendirerek spordan uzaklaştırıyor. Bu da ergenlik dönemine denk geliyor ve sporun en büyük etkisi olacağı dönemde çocuğu spordan uzaklaştırıyoruz ve çocuğumuza en büyük kötülüğü biz yapıyoruz. Şimdi bu nedenleri biraz konuşalım ve neler yaparak bu durumu yaşatıyoruz çocuğa bunlardan bahsedelim. Öncelikle ilkokul zamanında çocuğu biz isteyerek spora yönlendiriyoruz. Her şey çok güzel giderken çocuğumuz 8. Sınıfa geliyor ve lise için sınav kaygısı sarıyor bizi. Bazı aileler çocuğu direk spordan uzaklaştırıyor ve derslere yoğunlaştırıyor. Bazı aileler de direk spordan uzaklaştırmıyor da çocuğa ders çalışması için baskı yapıyor, sürekli özel ders, kurs, boş zamanları dersle dolduruyor ve çocuğa spor yapacak bir vakit bırakmıyor. Bu duruma gelen çocukta derslerin yorgunluğundan spor yapacak enerji bulamıyor ve istemeyerek te olsa spordan uzaklaşıyor. Spor yapacaksın da ne olacak, nereye kadar? Diye cümleleri çoğu ailenin çocuğun yanında konuştuklarını bizzat kendim duydum. Bunu duyan çocuk ertesi gün gelip bana aynen bu soruyu sordu ve ben gerekli cevabı verdiğim için sporu bırakmadı devam etti. Ancak bu çocuklardan bir tanesi bir süre antrenmanlara gelmedi okulda denk geldim ve sordum çocuğa. Verdiği cevap aynen ailesinin konuşmasının aynısıydı ve belki de sadece laf olsun diye konuştuğu o laf çocuğun spor hayatını sonlandırdı. Bazı çocuklar ailelerine karşı çok duygusal bağlar besler ve onların bir kelimesi bile onları çok etkiler. Örneğin; okul zamanında antrenmanlar genelde hafta sonu oluyor. Anne veya baba çocuğu antrenmana götürürken söylediği bazı sözler çocuğu derinden etkiliyor. Güzelim hafta sonu bu antrenman olmasaydı gider piknik yapardık, antrenman olmasaydı yatardık, zaten hafta içi yoruluyoruz birde hafta sonu antrenman var diye uyumuyoruz gibi lafları duyan çocuk ailesine yük olduğunu bile düşünebilir. Sırf siz bu tür düşüncelere kapılmayın diye sporu bırakmak istediğini söyleyebilir ve bunun için de farklı sebepler sunabilir. Çocuklarımızın yanında sadece laf olsun diye konuştuğumuz çok basit cümleler bile onların hayatını bir şekilde etkiliyor ve bu etkiler olumsuz yönde oluyor. Bizim eğlence olsun diye söylediğimiz bir söz onları derinden etkiler siz rahat edin diye kendi isteklerin vazgeçerler. Çocuklar için yaptığımız hiç bir şey boşuna değildir, zaman kaybı değildir. Hafta sonu onlar için ayırdığımız 2 saat boşuna değildir. Sınav kaygısını spordan uzaklaştırarak azaltamayız aksine artmasına neden olur. çünkü spor çocuğun tüm hafta boyunca çektiği ders stresini atacağı tek yerdir. Çocuklarımızı spora devam etmeleri teşvik edelim. Sporu hem bir silah olarak kullanalım hem de vazgeçmelerini engelleyelim. İstediğimiz bir şeyi yapmaları için sporu şart koşalım kendi işimize geldiği için sporu kullanalım ama antrenmana gitmek istemediği zamanlarda da gerekirse onları zorla götürelim ve bu isteksizliklerini antrenman sonrası ödüllendirerek yok edelim. Spor, en büyük dostumuzdur ve çocuğumuzun en iyi arkadaşıdır. Onları en iyi arkadaşlarından ayırmayın.