İlk başta izlemeyenler için özellikle spoiler vermemeye çalıştım ama yine de spoiler içerebilir uyarısını yapmak istiyorum. M. Night Shyamalan'ın Sandcastle çizgi romanından uyarlanan ürkütücü gizem/gerilim filminde bir aile tenha bir plaj tatiline çıkar. Anne, kızının büyüdüğünde şarkı söyleyen sesini duymak için nasıl sabırsızlandığını söylediği gibi, ebeveynlerin çocukları ile sıklıkla yaptığı şekilde zamanın geçişinden belirsiz bir şekilde bahsederler. Kısa bir süre sonra, annenin bir tümörü olduğu için bunu yapamayacağı ve bunun ya fiziksel sağlığı ya da çökmekte olan evliliğinin sağlığı nedeniyle "son yolculuk" olabileceği ortaya çıktı. Zamanın geçişi hayatınızın farklı noktalarında değişir, ancak özellikle çocuklarınızın çok hızlı büyüdüğünü gördüğünüzde ve endişe duyduğunuzda yolculuklarının büyük kısmına tanık olamayabilirsiniz. 

M. Night Shyamalan'ın Pierre-Oscar Lévy ve Frederick Peeters'in kitabına dayanan “Old”u, bu duygularla tematik olarak oynadığında ve bu süreçte gerçeküstü ve korkutucu olmasına izin verdiğinde, gerçekten işe yarıyor. Hayal kırıklığı yaratan bir son esnemede olduğu gibi, ayrıntıları belirlemesi gerektiğini hissettiğinde, o orta çizgiyi aptal şeride geçiyor. Yaşlanmanın gizemleri herkesin düşündüğü bir şeydir. “Old”, kendi sınırından geri adım atmadan önce bu düşüncelere yalnızca yeterli bir stille dokunur.

Zamanda Tutsak (Old) Kamera ve Oyuncular

Açılış sahnesindeki aile Guy ( Gael García Bernal ), Prisca ( Vicky Krieps ), Trent ( Nolan River ) ve Maddox'tan ( Alexa Swinton ) oluşuyor. Tesis müdürü onlara turistik kalabalıktan kaçabilecekleri tenha bir kumsaldan bahseder ve oraya Shyamalan'ın kendisi tarafından belki de en meta kameosunda götürülürler (sonuçta, tüm oyuncularını sahilde bir araya getiren yönetmendir). Guy ve Prisca'nın klanı yalnız değil. Onlara Charles (Rufus Sewell), karısı Chrystal ( Abbey Lee ), annesi Agnes ( Kathleen Chalfant ) ve kızı Kara ( Mikaya Fisher ) adında bir doktor katılıyor.). Jarin (Ken Leung) ve Patricia'da (Nikki Amuka-Bird) üçüncü bir çift onlara katılır. Tüm gezginler, Mid-Sized Sedan (Aaron Pierre) adlı bir rapçiye vardıklarında sahilde gizemli bir gezginle tanışırlar. 

Geldikleri andan itibaren, sarp taşlarla çevrili bu plajın güzelliği tehditkâr geliyor. Gün geçtikçe dalgalar çarpıyor ve kaya duvarı neredeyse daha da uzuyor gibi görünüyor. Geldikleri yoldan geri yürümeye çalıştıklarında bayılırlar ve tekrar sahilde uyanırlar. Ve sonra Trent ve Maddox aniden önemli ölçüde yaşlandıklarında ve birkaç saat içinde yaklaşık beş yıl atladıklarında işler gerçekten garipleşiyor. Yetişkinler, bu kumsalda her yarım saatin bir yıl gibi olduğunu anlıyorlar. Çocuklar yaşlandıkça Alex Wolff, Eliza Scanlen ve büyük Thomasin McKenzie, yetişkinler işitme/görme sorunları, bunama ve Prisca'nın vücudundaki lanet olası tümör dahil olmak üzere kendi fiziksel sorunlarıyla yüzleşirler. 48 yaşına gelmeden 24 saat önce sahilden inebilecekler mi?

Klasik Bir Korku Filmi Değil

Shyamalan'ın yüksek konseptiyle oyuncu ve hızlı olduğu zaman çok etkilidir. Zamanda tutsak filmi gerçekten geleneksel bir gizem gibi gelmiyor. Açıklama gerektiren bir gerilim filminden çok gerçeküstü bir korku olarak “Old”un tadını çıkaran bu ekibe ne olduğunu “anlamaya” bir kez bile aldırmadım. Bunu söyledikten sonra, bazen Shyamalan ve ekibinin o PG-13'ü tutmak için yumruk atması gerekiyormuş gibi geliyor. Bu hikâyenin zamanla insan vücuduna olanlardan çekinmeyen ve her 'i'yi noktalama ve her 't'yi geçme ihtiyacı hissetmeyen gerçekten ürkütücü Cronenberg versiyonunu merak ettim.

Gerçeküstü Bir Yolculuk

Oyuncuların hepsi daha gerçeküstü bir yolculuğa çıkmaya istekli görünüyorlardı. Topluluğun çoğu, bir çocuğun kumsalda kum oyuncaklarını kullanması gibi onları gerçekten kullanan bir senaryoyu zorlamanın bir yolunu bulur ve gelgitle yıkanmadan önce onları hareket ettirir. Öne çıkanlar arasında Sewell'in kafası karışmış tehdidi, McKenzie'nin aşikar korkusu (diğerlerinden daha fazla bir korku filminde olduğunu anlayarak açık ara en iyi şekilde çiviliyor) ve Bernal ve Krieps tarafından sağlanan temelli merkez yer alıyor.

Muhtemelen sola gitmesi gerektiğinde genellikle sağa sapan bir yönetmen olan Shyamalan ve iş arkadaşları, burada tonlarını yıllardır olduğundan daha iyi yönetiyor. Evet, diyalog hantal ve onların kötü durumu ve bundan kaçma girişimleriyle ilgili neredeyse tamamen açıklayıcı, ama bu bir özellik, bir hata değil. “Old” abartılı, gerçeküstü bir tona sahip olmalı ve Shyamalan, düzenli görüntü yönetmeni Mike Gioulakis'in şimdiye kadarki en iyi işlerinden bazılarının büyük ölçüde yardımıyla bunu çoğunlukla yerinde tutuyor. Çift, sürekli olarak algı ve zorla bakış açısıyla oynuyor, kameralarını sanki tüm gelişmeleri olduğu gibi yakalamak için acele ediyormuş gibi kumsalda yukarı ve aşağı kaydırıyor. Buradaki çerçevelemenin bir kısmı ilham alıyor, bir karakterin kafasının bir köşesini yakalıyor ve şimdi yeni bir aktör tarafından oynandığını ortaya koyuyor. Bu, Shyamalan'ın deliliğini kucaklarken en iyi şekilde yıllardır yaptığı gibi görsel olarak canlı bir film. Dalgalar o kadar gürültülü ve kaya duvar o kadar heybetli ki neredeyse karakterler gibi hissettiriyorlar.     

Zaman Akışı Üzerinden Geçme

Ne yazık ki, zamanda tutsak filmi bazı mantıklı açıklamalar sunmaya ve gerçekten bağlanması gerekmeyen noktaları birleştirmeye karar verdiğinde çöküyor. “Old”ın çok daha güçlü bir versiyonu var ve daha belirsiz bir şekilde bitiyor ve izleyicilerin tam olarak neler olup bittiğini ortaya çıkarmak yerine tiyatrodan temalarla oynamasına izin veriyor. Shyamalan'ın etrafındaki konuşma genellikle son sahnelerine odaklanıyor ve film hakkında en iyi olan şeye karşı olduklarını düşündükleri için “Old” da en sinir bozucu olanlarından bazılarını buldum. Karakterleri kelimenin tam anlamıyla zamanın geçişinden kaçmaya çalışırken, insanların çocukları çok hızlı büyüdüğünde veya ölüm teşhisi konduğunda yaptığı gibi, “Old” büyüleyici ve eğlencelidir. Potansiyelinin olgunlaşmaması çok kötü.