Herkes hayatının bir noktasında ölüm ve ölmekten endişe duyar. Sonuçta, bir gün öleceğimiz ve sevdiklerimizi geride bırakacağımız gerçeği karşısında biraz korku duymamız doğaldır. Ancak, bu endişe yoğun bir korkuya dönüştüğünde ve nasıl yaşadığınızı etkilemeye başladığında, o zaman tanatofobi veya ölüm korkunuz olabilir. İnsanlar olarak, bizim de yüksek bir bedel ödememiz gereken değerli bir hediyemiz var: Ölüm bilinci… Kendi sonluluğumuzun farkına vardığımızda, geri dönüş yoktur. O andan itibaren, kaybolma tehdidimiz gizli kalıyor. Her an kaderimizin kesinliğiyle, öleceğimiz gerçeğiyle yaşamak kolay değil. Güneşe bakmaya çalışmak gibi, sadece bir süreliğine tahammül edebiliyoruz.

Ölüm Korkumuz

Ölüm korkusu, doğal ve makul bir duygusal tepkidir. Onu beslerken aynı zamanda hayatta kalma içgüdümüzle kafa kafaya çarpışma eğilimindedir. Ölümün bizde yarattığı rahatsız edici duyguyu hafifletmek için farklı yollar buldukça, yaşlandıkça korku yeni biçimler alır.

Çocuklukta

Ağaçlardan düşen yapraklar, mevsimlerin başı ve sonu, son kavramıyla ilk temasımızdır. Gerçekten de, 3 ila 5 yaş arasındaki çocuklar, insan ölümünü yalnızca kısmen anlarlar. Aslında, ölen kişinin uyuduğuna veya bir seyahate çıktığına ve bir noktada geri döneceğine inanarak, bunu tersine çevrilebilir olarak algılarlar. 9 yaşına kadar ölüm, bir karakter veya ruh adı altında kişileştirilir ve tipik hayalet ve canavar korkuları sıklıkla görülür. Bununla birlikte, dokuz ila on iki yaş arasındaki çocuklar, genellikle ölümü geri döndürülemez, kalıcı ve kaçınılmaz bir durum olarak anlayabilirler. Bir büyükanne ve büyükbabanın, evcil hayvanın ölümü veya bir sınıf arkadaşının münferit bir yorumu nedeniyle olsun, tüm ebeveynlerin çocuklarıyla ölüm hakkında konuşması gereken bir zaman gelir. Bunu yapmak için de bunu doğal bir süreç olarak tanımlamalı ve çocuğun bilişsel ve duygusal olgunluğuna uygun dili kullanmalıdır.

Ergenlik Döneminde

Ergenlikte, kayıp tamamen geri döndürülemez olanın doğasını edindikçe, ölümle ilgili kaygı tüm öfkesiyle patlar. Bu yaşta, çoğu kişi bu fikre kapılır ve geceleri mezarlıkları ziyaret edebilir, korku filmleri izleyebilir, şiddet içeren dijital oyunlara katılabilir ve kendilerini riskli durumlara maruz bırakabilir. Aslında, gençler kendilerini tehlikeye atarak ölüme meydan okurlar.

Yetişkinlikte

Şans eseri, ölüm kaygısı erken yetişkinlik döneminde bir durgunluğa girer. Gerçekten de, çalışmakla, okumakla veya aile kurmakla meşgul olduğumuzda, ölüm korkusu o kadar mevcut olma eğiliminde değildir. Ancak, yaşamın sonuna yaklaştıkça, ölüm hakkında endişelenmek tekrarlayıcı ve gerçekten rahatsız edici hale gelir.

Korkudan Daha Fazlası

Tanatofobi, ölme olasılığına karşı aşırı bir korkudur. Yoğunluğu o kadar aşırı olan bir kaygı bozukluğuna tekabül eder ki, kişinin günlük yaşamını büyük ölçüde etkiler, sosyal durumlardan kaçınmasına veya potansiyel bir tehlike olarak algıladığı herhangi bir nesneyle temastan kaçınmasına neden olur.

Ölüme Bakmak

Tolstoy'un romanı İvan İlyiç'in Ölümü ’nü eğer okumadıysanız, hemen okumanız tavsiye ederim. Romanda acıdan ölmekte olan baş karakter, kötü yaşadığı için kötü bir şekilde öleceğini keşfeder. Kendini ölümden koruyarak hayattan da koruduğunu öğrenir. Daha sonra kısa ama derin bir dönüşüme girer ve kalan zamanın tadını çıkarmaya başlar. Gözlerinizi kapatmak, dişlerinizi sıkmak, yumruklarınızı sıkmak ve hayattan keyif almayı tüm gücünüzle verimli bir şekilde yapmak için dilemek yeterli değildir. Aslında, sonlulukla ilgili bilgi de önemli bir rol oynar. Kesinlikle, sanatsal ifade ölümün bizde yarattığı boşluğu ve ıstırabı temsil ettiği için alkışlanma eğilimindedir.

Öte yandan, ölümcül hasta olanlardan bazıları, umutsuzluğa teslim olmak yerine, neredeyse bir refleks eylemi olarak olumlu bir şekilde dönüştürülür. Hayatın onlara sundukları için minnettar olurlar, önemli olana öncelik verirler ve önemsiz olanı reddederler. Her anı kutlarlar ve sevdiklerine eşi görülmemiş ve derin bir şekilde yakınlaşırlar. Hatta bazen hayattan zevk almanın tek yolunun ölümle yüzleşmek olduğu anlaşılıyor.