Çocukken her çocuk gibi benim de büyürken hayallerim vardı, büyüyünce..... diye başlayan her cümlenin manası da içimde büyürdü, mesela uçmayı çok isterdim, başımı göğe kaldırıp bulutlara baktığımda uçtuğumu hayal ederdim, halende çok istiyorum :) . "kanadım olsa" derdim hep, geceleri de uyumadan önce uçtuğumu hayal ederdim, uçtuğum rüyalar görmek isterdim, bilinçaltıma nasıl işlemişsem hala haftada iki üç defa uçtuğumu görürüm rüyalarımda... Ve yazar olmak çok isterdim...ben büyürken kendimi kitaplarda buldum, o ilk kitabı elime abim tutuşturmuştu "al oku bunu, daha sonra bana özetini çıkar"... Başkalarının harfleriyle yazılmış kitaplarda nice güzel cümleler nice umut dolu sözler nice güzel hayaller vardı. Okuduğum kitaplardaki harfler yan yana gelince ne güzel manalar çıkıyordu, çocukça bir hevesle soruyordum kendime "bendeki harfleri de eğitirsem büyütürsem bana da bir cümle kurarlar mı acaba?"
Sonra hayal ederdim... "Harflere hükmeden harflerin hanımefendisi....." ne büyük bir meziyet gelirdi bana, hayal kurdukça harfler havada uçuşurdu, harflere emretmeyi hayal ederdim dedim ya, mesela "a sen şuraya b sen buraya c sen oraya" diyecek harfler birleşip ne manalar çıkartacaktı ortaya. Harfler olacaktı silahım, mermim, cephanem, birine mi kızdım kelimelerle savaşacaktım, birini mi sevdim kelimelerle sevgimi gösterecektim, küçüklüğümde de böyleydim ben konuşmayı sever ama duygularımı kelimelerle daha iyi izah ederdim, bunun hayalini kurarken cümlelerle ağlatıp cümlelerle güldürecektim insanları.... Şimdi hayalini kurduğum yerin neresindeyim? Nitekim biraz ucundan tuttum, bir yazar olarak karşınızdayım, mutlu muyum? kesinlikle....Bazen ne dediğimi ne istediğimi ne hissettiğimi bile harflerle acizim izahta.
Ve ressam olmak çok isterdim, gördüğüm her şeyi kağıda çizebilmek, çizdiklerimi kendi hayal dünyamda yorumlamak, ben küçükken mesela hiç göl evi görmedim ama çok göl evi çizdim, hala hayallerim arasında bir göl evinde yaşamak var, oraya gidip canlı olarak resmini çizmek istiyorum o göl evinin, çizerken de diyeceğim ki kendi kendime "tepelerin ardından doğan güneşim gölümün ufkunda batar." üzerlerine hayallerimi yazdığım kağıtlardan yaptığım gemileri bırakacağım o gölün sularına ve harflerden yaptığım bir evim olacak etrafını cümlelerle çevirdiğim, eş dosttan gelen hoş sözleri dağlara serpiştireceğim kırlarımda olsunlar diye... Şimdi fark ettiniz mi? hayallerim hep bir kalem üzerine çünkü benim en güçlü silahım kalem, hüznümü, sinirimi, sevincimi, en saf haliyle yansıtabildiğim tek güçlü silahım, nitekim ressam olamadım ama iyi bir çizer oldum.
Büyürken karanlığı yenmeye çalışan sokak lambalarında gölgem bir büyüyor, bir küçülüyordu, büyürken kendimi kaybetmiştim kendimi bu kadar kaybetmişken nasıl bulacaktım? Sonu gelmez düşüncelerin ortasındayken cevabını bulduğum tek şey vardı...Ben kendimi bir mekanda kaybolmuş zannederken aslında zamanın içinde kaybolmuştum...Bedenen belki şu anda burada olabilirim ama ruhum kaderimin çizildiği o yerde kalmış durumda, belki bir siyah atlı prensimin yanında belki de bir göl evinde...
Hayatın en güzel öğretisi belki de başkalarının hayatlarına girmeden, haklarına girmeden kendi hakkını koruyabilmekti, nitekim hiç bir ağaç gökyüzüne uzanmak, bütün toprağa kök salmak istemez, ama tüm bunları insan ister, büyürken her yere uzanmak, efendilerin efendisi olmak, aslında büyümek o ağacı örnek almaktır, yaşım ilerledikçe küçüldüğümü hissettim, hırslarımdan silkinerek, beklentilerimi azaltarak, fazlalıklarımdan kurtularak büyüdüm... Bu yüzden küçülürken büyüyoruz, büyümeseydi içimizdeki çocuk, küçülür müydü hiç hayallerimiz? Hayallerimin bir kısmına sahip olamadım ama ihtiyaç duyduğum her şeye sahip oldum, içimde koskoca bir dünya var ve artık yalnız değilim üstelik artık karanlıktan da pek korkmuyorum, kalbimde alemlere uzanan bir şerit ve atomlarımın atomlarını tanıdığı ve sevdiğim biri var.... Kısacası ben değerlerimi erittiğimde büyüdüm... Korkularıma sarılırken büyüdüm... İçimdeki çocuğun bana yakıştığını fark edince büyüdüm... Ben aslında küçülürken büyüdüm...
