Duyguların Kökeni Hikayesi

Duyguların kökenine dair bu harika hikayenin nasıl ortaya çıktığı konusunda bir fikir birliği yok.

Duyguların Kökeni

Bir gün, insanlığın erdemleri ve kusurları, Dünya'nın bir yerinde bir araya geldi. Sıkıntı esnemeye başladı ve tembelliği başkalarına da bulaşıyordu. Buna karşı koymak için Duygu, herkesin eğlenceli bir şeyler yapmasını önerdi. " Hadi saklambaç oynayalım," dedi. Duyguların kökeni hikayesinde sahtekârlık gökkuşağında saklandı. Entrika bu fikre ilgi duymuşa benziyordu ve Duygu hemen, “Saklambaç nedir?" diye sordu. Bilgelik bunun eski bir oyun olduğunu açıkladı. Tek yapman gereken, diğer herkes saklanırken gözlerini kapatıp bir milyona kadar saymaktı. Bundan sonra, sayan kişi diğer herkesi bulmak zorunda kaldı. Coşku ve öfori heyecan içinde aşağı yukarı zıplamaya başladı. Oyunu oynama fikrini sevdiler. 

Ve Böylece Oyun Başladı…

Duygu ilk saymayı teklif etti ve saymaya başladı. Tutku oynamak istemedi çünkü bunda bir anlam görmedi. Sonunda onu nasılsa bulacaklarını düşündü. Gurur, oyunun aptalca olduğunu söyledi ve oynamamaya karar verdi. Gerçek şu ki, oyunu önerenin kendisi değil de Duygu olmasına sinirlenmişti. Tembellik koşup saklanmaya başlamış ama çok çabuk yorulmuş ve gördüğü ilk kayanın arkasına saklanmış. Tutku, her zamanki gibi çalışkan, en yüksek ağacı seçti ve doğruca tepeye tırmandı. Kıskançlık, Tutkunun büyük gölgesi altında saklanarak onun hemen ardından geldi. Bu sırada Sevinç koşmaya başladı ve kısa süre sonra uçmaya başladı. Herkesin şaşkınlığı içinde göğe çıktı ve bulutların arasına saklandı. Kimse buna inanamadı, sadece sevinç böyle şeyler yapabilirdi.

Cömertlik saklanacak yer bulamayanları çok endişelendiriyordu. Böylece birine, sonra diğerine ve sonra diğerine yardım etmeye başladı. Saklanmak için neredeyse zamanı tükeniyordu. Bencillik ise bir mağarada harika bir saklanma yeri bulmuş ama etrafını dikenli bitkilerle çevrelemiş. Çünkü bunu kimsenin onunla paylaşmasını istemiyordu.

Delilik heyecanlıydı. Kısa süre sonra bir milyona ulaşana kadar saydı ve saydı. Sonra gözlerini açtı ve arkadaşlarını aramaya başladı. İlk bulduğu, ondan sadece birkaç adım ötede olan Tembellik oldu. Sonra Tutku ve Arzu'yu buldu. Bazı volkanların dibine saklanmışlardı.

Ondan sonra Sahtekârlığı buldu. Şerefsizlik öyle bir yalancıydı ki, onu suyun altına saklandığına inandırdı. Ancak gerçek şu ki, gökkuşağının ortasında saklanıyordu. Duygu da Unutkanlığın izini sürüyordu ama onun izinin nereye gittiğini unuttuğu için onu sonraya bıraktı.

Duygu saymayı bıraktığında saklanmayı başaramayan tek kişi Aşk'tı. Duygu ona yaklaştığında, aceleyle bazı çalıların arkasına sığınak buldu. Aptal olmayan delilik kendi kendine şöyle dedi: “Aşk o kadar öngörülebilir ki, kesinlikle gül çalılarının arasına saklandı. “Güllerin dikenleri olduğu için Duygu bir dirgen alıp çalıların arasına sapladı. Bir acı çığlığı duydu ve Aşk’ın gözlerine zarar verdiğini keşfetti. Duygu kendini gerçekten suçlu hissetti ve ne yapacağını bilemedi. Tek düşünebildiği, Aşk'dan af dilemek için diz çökmekti. Ayrıca gözlerini mahvettiği için sonsuza kadar onun rehberi olmayı teklif etti. O andan itibaren Aşk kördür ve Delilik onu her yerde takip eder.

Duyguların kökeni hakkındaki bu güzel hikâyenin sonu bu. Duygularımıza belirli nitelikler atfeden bir hikâye. Bu nitelikler duygusal deneyimlerimizi belirler. Elbette çoğumuz onları kendi yaşamımız içinde tanımlayabileceğiz.