Tüm bireysel, ailevi, toplumsal, ulusal ve uluslararası problemlerimizin tek bir nedeni vardır ve bunu anlama için de doğamızı anlamamız gerekmektedir. Doğamız, arzulamaktır ve arzularımızı haz ile doldurarak mutlu olmak isteriz. İnsanın hammaddesi sadece basit bir haz alma isteğinden başka bir şey değildir. Doğamız gereği, mutlu olmak için çabalarken başımıza olur olmaz birçok sıkıntı gelir ve ızdırap çekeriz. İnsan, arzularını tatmin ederek mutluluğunu sürekli canlı tutmaya çalışır. Bizleri işleten yazılım budur. Ancak bu mutluluğu sürekli kılmanın imkânı yoktur. Zira, doğanın çok basit ancak çok kritik bir kanununu gözden kaçırmaktayız:

Bir insanın hayattan beklentileri içinde geleceğini daha huzurlu ve mutlu yaşayabilmek gelir. Bu nedenle insanlar, maddi ve manevi yönden kendilerini besleyen işlerle, uğraşlarla meşgul olurlar.

Yetişkin bir insanın hayata dair temellerini atacağı dönemde ilk gençlik yıllarıdır. Ergenlik dönemi olarak ifade edebileceğimiz dönemler, gençliğin ilk kıvılcımlarının oluştuğu dönemlerdir.

İçinde bulunduğumuz dünya bize sayılamaz kaynaklar ve tüketilebilir enerjiler vermektedir. Doğa insana ihtiyacı olan her ne varsa veriyor ama insan bir el uzatıp alamıyor. Çünkü insanın kendisi gibi teknolojiside bencilleşti. Günümüz teknolojisi sadece insanın biraz daha rahat ve konforlu yaşamasına, daha çok haz almasına yönelik gelişiyor. Bu gelişme ile insan bencilleşiyor ve geriye doğru evrimleşiyor. Ne yazık ki günümüz insanı doğa ile beraber gelişeceğine, doğa ile mücadele eden, iklimi elleri ile değişmeye zorlayan, doğaya ve çevreye yabancı hırçın varlıklara dönüştük hepimiz.  

Ne tuhaf, insan hırsla kaybetmek için kazanıyor ; Ama Kazanmak için kaybetmeyi göze alamıyor ? O zaman ; kazanmak için neyi kaybetmeyi göze alacağımızı iyi bilmeliyiz.